Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άξιοι καλλιτέχνες και ομορφαίνουν κάτι τέτοιες γωνιές. Γιατί βρε Έλλη έχει γεμίσει ο τόπος με κακόγουστα γεωμετρικά εκτρωματικά γραφικά στους τοίχους. Καλησπέρα.
Συμφωνώ περί καλλιτεχνών που ομορφαίνουν την πόλη, δεν το συζητώ. Ευτυχώς που υπάρχουν - και είμαι μαζί τους. Όμως ξέρεις τι γίνεται Γιάννη μου; Τι αίσθηση έχω εγώ; Περισσότερο έχουμε γεμίσει με κακόγουστους, ανήθικους, αχάριστους, απαίδευτους, ηλίθιους και ακαλαίσθητους ανθρώπους, παρά με κακόγουστες μορφές τέχνης. (Άλλωστε όσον αφορά την τέχνη, το τι μας αρέσει να βλέπουμε ή όχι είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα... αν και συμφωνώ μαζί σου στο ότι ορισμένα "γραφικά" δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Με ξέρεις: εγώ τάσσομαι περισσότερο υπέρ των τοιχογραφιών/murals, παρά υπέρ των υπογραφών και των διαφόρων οπαδικών δημιουργημάτων). Λέω τα παραπάνω και εστιάζω στον άνθρωπο, γιατί έχω στη σκέψη μου τους βανδαλισμούς που γίνονται σε αξιόλογα έργα graffiti, όπως πχ είχε γίνει στην Κουκουβάγια του Μεταξουργείου πριν καιρό, και σε άλλα τόσα. Ταυτόχρονα έχω στη σκέψη μου αυτούς που δε δέχτηκαν τον Phylax στο Π. Φάληρο, γιατί ήταν "πράγμα του διαβόλου" (!). Να γιατί είπα για αχάριστους, ηλίθιους, απαίδευτους και ακαλαίσθητους: αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις την τέχνη, ούτε ένα προϊόν τέχνης που διαφοροποιεί, ομορφαίνει και ζωηρεύει το γκρίζο, ή τέλος πάντων κάτι που σου τραβά για λίγο την προσοχή σου από την αδιάκοπη τρεχάλα σου στην πόλη, τι στο καλό εκτιμάς στη ζωή σου; Χθες-προχθές διάβασα για έναν-να-μην-πω που βανδάλισε ένα mural με μονόκερους κάπου στην Αθήνα, μέρα-μεσημέρι (δε θυμάμαι πού ακριβώς ήταν αυτή τη στιγμή). Αυτά δε μπορώ, εκνευρίζομαι. Την οπαδική υπογραφή μπορώ να την ανεχτώ, τον ηλίθιο άνθρωπο όχι... Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ για τη συζήτησή μας.
Έχεις απόλυτο δίκιο Έλλη μου. Η Παιδεία των ανθρώπων καθορίζει και τη στάση τους απέναντι στην τέχνη και στα δημιουργήματά της. Μεγάλη κουβέντα αλήθεια.
Μ'αρέσουν οι τοιχογραφίες και ας μην είναι η τέχνη όπως τη θέλω. Μ'αρέσουν πολύ όμως γιατί ομορφαίνουν τον τοίχο που χρωματίζουν και δίνουν άλλη διάσταση και χρώμα στη γύρω περιοχή. Αλλά ΔΙΑΦΩΝΩ και με τους βανδαλισμούς αλλά και μέ όλα τα καλόπαιδα που με ένα σπρέι στο χέρι δεν αφήνουν τοίχο για τοίχο... Η φωτογραφία σου ολοζώντανη.. Φιλιά Έλλη μου
Καταλαβαίνω τι λες, καθώς και το διαχωρισμό που κάνεις. Στην Αθήνα η αλήθεια είναι ότι γίνεται ένας χαμός όσον αφορά το βάψιμο. Σε κάθε γωνιά θα δεις κάτι, ο καθένας επιχειρεί τα δικά του και υπάρχουν καλλιτέχνες και "καλλιτέχνες". Άλλοι έχουν τελειώσει Καλών Τεχνών, και άλλοι πρωτομαθαίνουν να ζωγραφίζουν πειραματιζόμενοι επάνω στον τοίχο (με αμφίβολα αποτελέσματα στην αρχή, τα οποία και παραμένουν σε κοινή θέα μέχρι νεωτέρας). Υπάρχουν τοιχογραφίες on demand και τοιχογραφίες "στο πόδι", μαύρη νύχτα στα κρυφά. Λογικό αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μια συγκεκριμένη τέχνη, με συγκεκριμένες εκφάνσεις και τρόπους που γίνεται. Ωστόσο είναι μια τέχνη ζωντανή (όσο και εφήμερη), σε άμεσο συγχρονισμό με την εποχή. Και ίσως γι΄αυτό με γοητεύει. Το περπάτημα για μένα στους δρόμους της Αθήνας εμπεριέχει την ανακάλυψη, δεν το βαριέμαι και σε μεγάλο μέρος αυτό οφείλεται στα mural που συναντώ. Φιλιά Άννα μου, να είσαι καλά και καλό σου βράδυ.
Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άξιοι καλλιτέχνες και ομορφαίνουν κάτι τέτοιες γωνιές. Γιατί βρε Έλλη έχει γεμίσει ο τόπος με κακόγουστα γεωμετρικά εκτρωματικά γραφικά στους τοίχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Συμφωνώ περί καλλιτεχνών που ομορφαίνουν την πόλη, δεν το συζητώ. Ευτυχώς που υπάρχουν - και είμαι μαζί τους.
ΔιαγραφήΌμως ξέρεις τι γίνεται Γιάννη μου; Τι αίσθηση έχω εγώ; Περισσότερο έχουμε γεμίσει με κακόγουστους, ανήθικους, αχάριστους, απαίδευτους, ηλίθιους και ακαλαίσθητους ανθρώπους, παρά με κακόγουστες μορφές τέχνης. (Άλλωστε όσον αφορά την τέχνη, το τι μας αρέσει να βλέπουμε ή όχι είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα... αν και συμφωνώ μαζί σου στο ότι ορισμένα "γραφικά" δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Με ξέρεις: εγώ τάσσομαι περισσότερο υπέρ των τοιχογραφιών/murals, παρά υπέρ των υπογραφών και των διαφόρων οπαδικών δημιουργημάτων).
Λέω τα παραπάνω και εστιάζω στον άνθρωπο, γιατί έχω στη σκέψη μου τους βανδαλισμούς που γίνονται σε αξιόλογα έργα graffiti, όπως πχ είχε γίνει στην Κουκουβάγια του Μεταξουργείου πριν καιρό, και σε άλλα τόσα. Ταυτόχρονα έχω στη σκέψη μου αυτούς που δε δέχτηκαν τον Phylax στο Π. Φάληρο, γιατί ήταν "πράγμα του διαβόλου" (!). Να γιατί είπα για αχάριστους, ηλίθιους, απαίδευτους και ακαλαίσθητους: αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις την τέχνη, ούτε ένα προϊόν τέχνης που διαφοροποιεί, ομορφαίνει και ζωηρεύει το γκρίζο, ή τέλος πάντων κάτι που σου τραβά για λίγο την προσοχή σου από την αδιάκοπη τρεχάλα σου στην πόλη, τι στο καλό εκτιμάς στη ζωή σου;
Χθες-προχθές διάβασα για έναν-να-μην-πω που βανδάλισε ένα mural με μονόκερους κάπου στην Αθήνα, μέρα-μεσημέρι (δε θυμάμαι πού ακριβώς ήταν αυτή τη στιγμή). Αυτά δε μπορώ, εκνευρίζομαι. Την οπαδική υπογραφή μπορώ να την ανεχτώ, τον ηλίθιο άνθρωπο όχι...
Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ για τη συζήτησή μας.
Έχεις απόλυτο δίκιο Έλλη μου. Η Παιδεία των ανθρώπων καθορίζει και τη στάση τους απέναντι στην τέχνη και στα δημιουργήματά της. Μεγάλη κουβέντα αλήθεια.
ΔιαγραφήΕίναι, πράγματι. Θα μπορούσαμε να συζητάμε και να αναλύουμε για ώρες...
ΔιαγραφήΜ'αρέσουν οι τοιχογραφίες και ας μην είναι η τέχνη όπως τη θέλω. Μ'αρέσουν πολύ όμως γιατί ομορφαίνουν τον τοίχο που χρωματίζουν και δίνουν άλλη διάσταση και χρώμα στη γύρω περιοχή. Αλλά ΔΙΑΦΩΝΩ και με τους βανδαλισμούς αλλά και μέ όλα τα καλόπαιδα που με ένα σπρέι στο χέρι δεν αφήνουν τοίχο για τοίχο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία σου ολοζώντανη..
Φιλιά Έλλη μου
Καταλαβαίνω τι λες, καθώς και το διαχωρισμό που κάνεις. Στην Αθήνα η αλήθεια είναι ότι γίνεται ένας χαμός όσον αφορά το βάψιμο. Σε κάθε γωνιά θα δεις κάτι, ο καθένας επιχειρεί τα δικά του και υπάρχουν καλλιτέχνες και "καλλιτέχνες". Άλλοι έχουν τελειώσει Καλών Τεχνών, και άλλοι πρωτομαθαίνουν να ζωγραφίζουν πειραματιζόμενοι επάνω στον τοίχο (με αμφίβολα αποτελέσματα στην αρχή, τα οποία και παραμένουν σε κοινή θέα μέχρι νεωτέρας). Υπάρχουν τοιχογραφίες on demand και τοιχογραφίες "στο πόδι", μαύρη νύχτα στα κρυφά. Λογικό αν σκεφτείς ότι μιλάμε για μια συγκεκριμένη τέχνη, με συγκεκριμένες εκφάνσεις και τρόπους που γίνεται. Ωστόσο είναι μια τέχνη ζωντανή (όσο και εφήμερη), σε άμεσο συγχρονισμό με την εποχή. Και ίσως γι΄αυτό με γοητεύει. Το περπάτημα για μένα στους δρόμους της Αθήνας εμπεριέχει την ανακάλυψη, δεν το βαριέμαι και σε μεγάλο μέρος αυτό οφείλεται στα mural που συναντώ.
ΔιαγραφήΦιλιά Άννα μου, να είσαι καλά και καλό σου βράδυ.