24.4.18

Mitsos, the lizard


  Για χρόνια αυτό το ζωάκι αποτελούσε μέλος της οικογένειάς μας. 

  Πηγαινοερχόταν στον κήπο μας τους ζεστούς μήνες του χρόνου, όπως έκανε και κάθε άλλη σαύρα. Όμως ενώ όλες οι άλλες σαύρες ήταν απλά περαστικές από το σπιτικό μας, εκείνος ήταν πάντα εκεί. Κάθε χρόνο. Κατά διαστήματα χανόταν και έπειτα ξαναερχόταν, στην αρχή μόνος, αργότερα μαζί με τα παιδιά του. 

  Δεν μας φοβόταν. Αντίθετα καθόταν ήσυχος κοντά μας και μας παρατηρούσε, όπως τον παρατηρούσαμε κι εμείς. 

  Δεν ξέραμε - ούτε μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι - αν ήταν θηλυκή ή αρσενική σαύρα. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή του δώσαμε ένα όνομα: Μήτσος. Ποιος του το έδωσε από όλους μας δε θυμάμαι, ούτε γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο όνομα. Όμως το υιοθετήσαμε όλοι, κι έτσι του έμεινε. 

  Κάποια στιγμή χάθηκε... δεν ξαναήρθε. Υποθέτω ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του. Δεν τον ξέχασα· άλλωστε πρώτη φορά είχα σαύρα για κατοικίδιο!

  Μου έμειναν στο νου οι περατζάδες του... και στο αρχείο μου μερικές φωτογραφίες του, που του είχα βγάλει κάποια από τις φορές που με άφησε να τον πλησιάσω πολύ κοντά.







8 σχόλια:

  1. συγκινητική η θύμηση του Μήτσου, σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και δεν τις μπορώ τις σαύρες, εν τούτοις με το δικό σου φακό το Μήτσο σας τον συμπάθησα. Λες να ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του γι αυτό δεν ξανάρθε;
    Ωραία και συγκινητική η φωτογραφική σου παρουσίαση
    Φιλάκια Έλλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Άννα μου!
      Προσωπικά δεν είχα ποτέ θέμα με τις σαύρες (και πριν το Μήτσο, εννοώ). Σε καταλαβαίνω όμως και χαίρομαι ιδιαίτερα που σε έκανα να τον συμπαθήσεις! Ήταν πολύ καλούλης, έμοιαζε σαν να θέλει να εξημερωθεί.
      Έτσι λέω, ναι. Ήταν κοντά μας για χρόνια, μέχρι που από μια χρονιά και έπειτα δεν ξαναεμφανίστηκε. Πόσο άλλωστε να ζουν οι σαύρες;
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  3. Κι εγώ με τα ερπετά και τα έντομα δεν τα έχω καλά, στις φωτογραφίες σου όμως όλα τα συμπαθώ!
    Θα σου αποκαλύψω από που πήρε την έμπνευση όποιος τον ονόμασε Μήτσο..
    Από τον περιβόητο Μήτσο του Λάζαρου στο Είσαι το Ταίρι μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χεχε... το συμπαθέστατο εκείνο ιγκουάνα! Λες; Μπορεί! :)

      Διαγραφή
  4. Πλάσματα της ανοιχτής φύσης. Σαν ήμουνα μικρός με τρομοκρατούσαν. Εντυπωσιακά χρώματα. Δεν ξέρω πόσο ζουν. Παράξενη αυτή η εμμονή του στο χώρο σας.
    Καλό βράδυ Έλλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω την αλήθεια μικρή δε θυμάμαι να ήμουν και τόσο εξοικειωμένη με τις πράσινες σαύρες. Δε συναντούσα και συχνά (παιδί της πόλης βλέπεις). Ήμουν πιο εξοικειωμένη με τα καφετιά σαμιαμίδια του σπιτιού, τα οποία έβλεπα συχνότερα. Δεν τα φοβόμουν όμως.
      Οι σαύρες έχουν πολλά είδη, και κάθε ένα τους ζει διαφορετικό αριθμό ετών. Για το συγκεκριμένο είδος δεν ξέρω... εικάζω 5; 10 χρόνια; όχι παραπάνω. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος.
      Τον Μήτσο τον "γνώρισα" στο εξοχικό μας (όπως και τα σαμιαμίδια και τις χελώνες!) και ναι, ήταν πλάσμα της ανοιχτής φύσης. Τα χρώματά του ήταν όντως εντυπωσιακά, ξεχώριζε από μακριά. Και με τη βοήθεια των φωτογραφιών που του έβγαλα μπόρεσα να δω και τις μικρές λεπτομέρειές του: την υφή του δέρματός του, τα αυτιά του...
      Η εμμονή του με το σπίτι μας πράγματι παράξενη. Και ήταν αυτός, δεν τον μπερδεύαμε με κάποια άλλη παρόμοια σαύρα. Ήμαστε σίγουροι ότι ήταν αυτός και λόγω των χαρακτηριστικών του, και επειδή μας πλησίαζε χωρίς να φοβάται.
      Καλό βράδυ επίσης Γιάννη μου, να είσαι καλά!

      Διαγραφή