Μερικές φορές, κάποιες εικόνες ή στιγμές είναι σαν να σε περιμένουν. Στημένες, έτοιμες, σου προσφέρονται. Κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκώσεις την κάμερα και να τις φυλάξεις στο χρόνο.
Κλικ.
Αυτή ήταν μία από αυτές τις φορές.
Εκείνη την ημέρα που έβγαλα τη φωτογραφία γέλασα πολύ με το γάτο.
Σήμερα που ξαναβλέπω τη λήψη - και μετά από όλα αυτά τα "καλούδια" που μας έφερε μέχρι στιγμής το 2020 - ο γάτος δεν με κάνει να γελάω. Το αντίθετο.
Συνειρμικά, η στάση του και το ύφος του μου θυμίζουν εμένα, μέσα στην καραντίνα (ή και μετά την καραντίνα· ακόμα ψάχνω τους ρυθμούς μου): βαριεστημένα αγριεμένος, εσώκλειστος και ίσως απορημένος, να κοιτάζει τον έξω κόσμο που τρέχει, χωρίς να έχει καμία διάθεση να βγει.